تنیوم موویز

نگهبانان یا واچمن، فیلمی نئو نوآر ابرقهرمانی به کارگردانی زک اسنایدر و نویسندگی دیوید هیتر و آلکس سه است. این فیلم بر اساس مجموعه کمیکی از شرکت دی‌سی کامیکس به همین نام از آلن مور و دیو گیبونز ساخته شده است. از بازیگران آن می‌توان به مالین اکرمان، بیلی کروداپ، متیو گود، کارلا گوجینو، جکی ارل هیلی، جفری دین مورگان و پاتریک ویلسون اشاره کرد. داستان نگهبانان با سودمندگرایی مرتبط است. در سال ۱۹۸۵ متفاوت با واقعیت، ابرقهرمانان در میان مردم وجود دارند. قاتل یکی از ابرقهرمانان سابق، رورشاک را به دنبال رد خود می کشد و در این بین چیزی را فاش می کند که می تواند سرنوشت دنیا را متفاوت با چیزی که ما میشناسیم رقم بزند.

 

گویندگان: منوچهر والی زاده، مریم رادپور، رضا آفتابی و…

 

 

 

می‌دانید فیلم نگهبانان Watchmen 2009 چه جور فیلمی است؟ از آن فیلم‌هایی که سه ساعت و اندی زمان دارد، اما در هنگام تماشایشان متوجه گذشت زمان نمی‌شوید. از آن فیلم‌هایی که وقتی در یک عصرِ گرگ و میش حوصله‌‌‌تان به‌طرز مرگباری سر رفته است، بازبینی آن اولین چیزی است که به ذهن‌تان خطور می‌کند. فیلم نگهبانان 2009 از آن فیلم‌هایی است که شاید برچسب یک فیلم ابرقهرمانی روی آن خورده باشد، اما طوری در حد بزرگ‌ترین کلاسیک‌‌های تاریخ سینما پیچیده و تامل‌برانگیز است که وقتی پاش بیافتد، می‌توانید ساعت‌ها درباره‌ی تک‌تک ویژگی‌های محتوایی و فرمی‌اش بحث کنید. فیلم واچمن 2009 از آن فیلم‌هایی است که در آن هم یک مرد آبی‌رنگ با قدرت خدا وجود دارد که با مشت کردن دستش یک تانک را مچاله می‌کند و هم بتمنی که به جای خفاش، عاشق جغد است و همزمان فیلمی است که تاریخ، سیاست، فلسفه، انسانیت، اخلاق و هزار مضمون بزرگ دیگر را به‌طرز باظرافت و درگیرکننده‌ای مورد بررسی قرار می‌دهد.

اولین چیزی که اقتباس زک اسنایدر از روی کامیک آلن مور را به فیلم غیرمنتظره‌ای تبدیل می‌کند، این است که با داستان دیگری از کاراکترهای آشنایی طرف نیستیم و با یک دنیای سینمایی سروکار نداریم. فیلم Watchmen 2009 در زمانی ساخته شده که فیلم‌های ابرقهرمانی هنوز به چنین وضعی که در زمان کنونی هستند دچار نشده بودند و کیلویی ساخته نمی‌شدند و از تولید به مصرف به فروش نمی‌رفتند. در نتیجه با فیلمی طرفیم که علاوه‌بر تمرکز روی یک سری شخصیتِ جدید که هرکدام ویژگی‌های تازه‌ای برای غافلگیر کردن مخاطب دارند، روایتگر یک داستان منسجم که شروع، میانه و پایان دارد نیز است. دومین چیزی که کاری کرده کامیک «واچمن» به شاهکاری مدرن تبدیل شود، نحوه‌ی اقتباس تقریبا بی‌عیب و نقص زک اسنایدر است.

خبری از قهرمانِ بی‌عیب و نقصی نیست. کسی مثل جغدشب می‌تواند یکی از نزدیکانتان باشد (!) و کسی مثل رورشاخ هم می‌تواند همان مرد دیوانه‌ای که شب‌ها با خودش در خیابان حرف می‌زند باشد. حتی دکتر منهتن که تنها ابرقهرمان این دنیا با قدرت‌های فراطبیعی است، اگرچه در ابتدا سوپرمنی به نظر می‌رسد که باید از قدرت زیادش برای کارهای خوب استفاده کند، اما خیلی زود مشخص می‌شود که او نمی‌داند باید با قدرتِ نامحدودش چه کار کند و حتی انسان‌ها را در مقابل تمام هستی به معنای واقعی کلمه ناچیز می‌داند و تلاش برای نجات آنها را درک نمی‌کند. و همچنین قهرمانی مثل کمدین را داریم که کُد خودش را برای برقراری عدالت دارد؛ کُدی که او را به قهرمان بسیار ترسناکی تبدیل می‌کند. ترسناک اما با طرز فکری قابل‌درک. قهرمانی که از قهرمان‌بودن به عنوان فرصتی برای تخریب و کشتن استفاده می‌کند.

فیلم Watchmen 2009 از آن فیلم‌هایی است که پتانسیل واقعی ژانر ابرقهرمانی را به نمایش می‌گذارد. درست مثل سه‌گانه‌ی بتمن نولان، با فیلمی طرفیم که نمی‌توان داستانش را به جز توسط قهرمانان کامیک‌بوکی به روش دیگری روایت کرد و این موضوع نشان می‌دهد که چرا وقتی یک فیلم کامیک‌بوکی کارش را به بهترین شکل ممکن انجام می‌دهد و از خصوصیاتِ منحصربه‌فردش استفاده می‌کند، از یک اکشن پاپ‌کورنی دیگر به اثر هنری‌ای تبدیل می‌شود که ژانر دیگری قابلیت‌های روایت چنین داستانی را ندارد. تمام اینها به خاطر این است که تمرکز اول و آخرِ فیلم واچمن 2009 روی شخصیت‌هایش است. به‌طوری که پر بیراه نگفته‌ام اگر بگویم «شوالیه‌ی تاریکی»، سکانس‌‌های اکشن بیشتری نسبت به «واچمن» دارد.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: